بنام حق مبادا! مبادا! مبادا! علی بشنود! عبادت، بجز خدمت خلق است؟!
ترویج و رشد و تشویق «تنبلی» به بهانه ماه مبارک رمضان عبادت، چه ربطی به کاهش ساعات کار ادارات دارد؟! در حالی که ایران اسلامی، بیشترین «تورم» و «تعطیلی» و «فاصله طبقاتی» را در بین کشورهای جهان دارد، و بهره وری در اقتصاد و بخش های مختلف خدمات و صنعت و کشاورزی، بسیار «پائین» است، و بوروکراسی و بیکاری پنهان، آفت ادارات و سازمانهای دولتی و یکی از مهمترین عوامل بی عدالتی و نارضایتی مردم می باشد، هیئت وزیران، در آستانه فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، بدون در نظر گرفتن شرایط حساس و موقعیت خطیر کشور، به بهانه «عبادت» و ماه مبارک رمضان، ساعات شروع و پایان فعالیت ادارات دولتی را تغییر و کاهش داده، و بر اساس این تغییر، ادارات تهران، ساعت 9 صبح شروع بکار کرده و بعد از 5 ساعت فعالیت، ساعت 14 بکار خود پایان می دهند و ساعت کار مدارس و بانک ها نیز در تهران 30/8 تعیین شده، و در استانها، ساعت شروع بکار ادارات و بانک ها 30/8 صبح و پایان کارشان بعد از چهار ساعت و نیم فعالیت ساعت 13 اعلام گشته است! اما آیا این کاهش ساعت فعالیت، و کار نکردن و حقوق از بیت المال گرفتن، شامل حال پرستاران و ماموران نیروی انتظامی و سپاهیان و رانندگان و کشاورزان و دامداران و مرغداران و کارگران روز مزد و قرارداد موقت هم می شود؟! آیا در زمان پیامبر (ص) و ائمه معصومین (ع) نیز مردم و عمال و ماموران حکومت، بعد از سحر، تا ساعت 9 صبح می خوابیدند و ساعت 9 صبح کار خود را شروع کرده و 5 ساعت کار می کردند و هشت ساعت از بیت المال حقوق می گرفتند؟! آیا روزه و نماز وعبادت کارمندانی که برای 5 ساعت کار 8 ساعت از بیت المال حقوق و اضافه کار می گیرند، در پیشگاه خداوند، درست و قابل قبول است؟! بجای آنکه دولت عدالت محور، بیاید در ماه مبارک رمضان، فرهنگ درست و بیشتر و سالم و برای خدا کار کردن را ترویج و تبلیغ نماید، با کاهش ساعت کار ادارات و سازمانهای دولتی، که بر دیگر بخش ها نیز تاثیر منفی خود را خواهد گذاشت، عملا بر خلاف اصول اسلام و قداست ماه مبارک رمضان گام برداشته و در راستای تنبل و از معنویت دور کردن مردم و کارمندان دولت کوشش کرده است. آقای رئیس جمهور! به قرآن و نهج البلاغه و تاریخ اسلام نگاه کنید، و از علمای عظام! و از اندیشمندان اسلامی بپرسید! که ماه مبارک رمضان؛ ماه استراحت و پرخوری و تنبلی و خواب است؟ یا ماه عبادت و کار و تلاش و بیداری؟!
محمد رضا شوق الشعراء 19/6/86